Als je start met iets nieuws te leren, dan lijkt het alsof je in het midden van een bos staat.  Zonder gsm, zonder gps, zonder ouders of andere hulplijnen.  

Je moet zelf uit dat bos proberen te geraken en dat is niet makkelijk.

Vaak verloopt dat dan ook niet zonder frustraties of tranen, maar dat is OK.  Zolang je maar niet opgeeft.

Als je doorzet en niet opgeeft, dan ga je op een gegeven moment weer in de "bewoonde wereld" terechtkomt.  Je hebt het gehaald!

Moet je een aantal dagen later opnieuw aan dezelfde leerstof werken, dan lijkt het alsof je opnieuw in dat bos wordt gezet.  Je eerste idee zal dan ook dichtbij een vloekwoord zijn.

Maar als je even in- en uitademt en rustig wordt, dan zal je "platgetrapt gras" zien.  Er heeft zich al een paadje gevormd en de weg uit het bos zal makkelijker verlopen dan de eerste keer.

Hoe meer je over het pad gaat, hoe duidelijker en hoe beter begaanbaar het wordt.

Uiteindelijk kan je er zelfs een laagje asfalt op leggen en dan kan je echt snelheid maken.  Je gaat dan niet veel putten of laaghangende takken meer tegenkomen die je kunnen hinderen.

Op dit moment heb je de leerstof al goed onder de knie.

Wanneer je uiteindelijk een nieuwe autosnelweg hebt gevormd, dan kan je zeggen dat je een "gewoonte" hebt aangeleerd.  

Je kan wat je hebt geleerd dan toepassen zonder er nog veel over hoeven na te denken, bv aankleden, maaltafels, fietsen,...

Het is zeker niet de bedoeling dat je ALLE leerstof tot op dit niveau verwerkt.  Maar leerstof die je vaak nodig hebt in de richting die je doet, kan je best zo veel mogelijk automatiseren.  Dat bespaart je een hoop tijd.